"Uitwaai"sessie...

Heerlijk,..

Schoenen gepoetst, rugzak gevult en rijden maar.
Ik ben dit weekend weer ff op Texel geweest, en het weer bleek ook nog eens goed te zijn dus dit keer kon ik mn regenpak ingepakt houden..

Vanaf het moment dat je opstaat ervaar je al het gevoel van "ik ga naar huis"...
Het klaarmaken van je spullen om mee te nemen maakt dat je al een planning in je hoofd maakt voor de dag.
Dit keer ging ik niet alleen en dus moest ik eerst iemand oppikken voordat we de reis verder konden zetten naar Texel. Iedereen kent me als een sociaal iemand die graag mensen om zich heen heeft, maar juist op dit soort dagen en dingen ben ik liever alleen, het feit dat ik dus iemand meenam was voor mij ook zeker ff wennen, maar daardoor niet minder gezellig.
Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik het eiland bezoek voor ik aan de KMS begin en daarom ook dat ik er vooral kwam om voor mezelf weer ff een rustmoment te pakken en alle gedachtes weer ff lekker van me af te laten waaien.

Toen we Den Helder inreden kwamen we achter iemand met minder haast te rijden en al snel concludeerde ik dat we deze boot zouden missen, maar het leuke is dan weer dat ik me dr totaal niet druk om hoef te maken. Het is mn rustdag en ik hoef dus nergens op tijd te zijn, ik bepaal het vandaag helemaal zelf..
Na het kopen van het kaartje begint voor veel van mijn familie pas echt de "rust" het paar keer diep in ademen om die zeelucht weer lekker op te nemen..

Het ruikt als "thuis", het voelt veilig, alles is bekend,...

De wandelingen zijn voor ook een mogelijkheid om mn verstand op nul te zetten en gewoon alle gedachtes en zorgen de revue te laten passeren. En ja voor een groot deel van die vragen geld inderdaad dat alleen God me daar antwoord op kan geven, en dat ik open moet staan voor die antwoorden...dit zijn mijn momenten waarop ik me er voor openstel, in deze omgeving van bos en strand voel ik me veiliger dan waar ook..
De gedachtes gaan over in fantasie, aan ideeen voor een bivak met de jongens, het op elkaar aangewezen zijn..nog zo'n situatie waarin me geen zorgen hoef te maken over de vraag of diegene die naast me staat niet hard wegrent als het ff klote gaat..

"you just dont know a much good you've done.."
is een zin die me tot op de dag van vandaag bezig houdt, aan de ene kant weet ik namelijk dat ik op die momenten zelf "niks" doe maar dat dat juist hetgeen is wat God wil dat ik ben en wordt.
Sinds die "ene" nacht op FFH3 zijn er weer een hoop nieuwe dingen op mijn pad gekomen waarvan ik echt niet weet of ik er aan moet beginnen of dat ik ze moet doorgeven aan diegene waarvan ik denk dat ze het beter zouden kunnen. Voor sommige dingen geeft God je talent voor andere geeft Ie je problemen om je te trainen in nieuwe vaardigheden.
Ik hou van overzicht, en alles van de laatste tijd is ongeorganiseerd, last-minute, ad-hoc,..
En het is ... vreemd maar wel geweldig om dan te zien dat de jongens rondom je blijven staan en voor zich zelf alles georganiseerd op zetten, en ik enkel hoef te doen wat er van mij verwacht word en er op kán vertrouwen dat de rest echt wel goed komt.

De dingen die we mee maken beinvloeden voor een mega groot deel hoe je denkt in de toekomst en dat is ook niet meer dan logisch.
Als het maar niet gaat heersen over je denken, je kan met alle gebeurtenissen in je leven rekening houden maar dan kan ik je vast garanderen dat je voortaan geen leven meer zult leiden, maar het zult lijden...

Na een stukje lopen in de sluyftervallei komen we aan de westkant van het eiland aan bij het strand, de vloed zet net in en de zandbanken verdwijnen al licht.
Ik loop naar een waterplas die nog achter een zandbank afgesloten van de zee ligt en was er mn handen in,..
Straks zal deze plas weer opgenomen worden in de mega waterhoeveelheden van de noordzee, wie weet hoeveel mensen hierover heen gesprongen zijn, hoeveel honden er doorheen gerend hebben...
Ik zit op mn hurken aan de waterkant en kijk uit over het water, de golven in de branding, en verderop aan de horizon is het water niet meer dan een strakke blauwe lijn, zoveel kracht aan het begin en rust en kalmte na de branding, en hier ligt de plas die daar straks door de golven overspoelt en opgenomen zal worden in de rust..
Ik weet dat dat nogal een overtrokken manier is om naar de plas te kijken maar, ik kijk ff met andere ogen..

Misschien hoor ik wel het geweld van de golven in mn leven, maar zie ik ze niet omdat ze nog achter de zandbank liggen,.. en ik zie de rust nog niet..
Maar zo zal het water me overspoelen, en zal ik hoger komen, zo hoog dat ik over de bank heen kan kijken en de rust kan zien na de golven..
De Key is vertrouwen,...

Spreek jullies later weer,

Fire