Een dag in het veld..

Tis 4 uur s'nachts als ik in mijn schutterputje nadenk over een nieuw onderwerp voor mijn blog, ik en mijn buddy hebben wachtdienst en vullen de tijd naast het in de gaten houden van de omgeving met een aantal goede gesprekken over geloof.
Ik denk terug aan de vorige middag, toen we onze eerste "contact-drill" kregen het tijgeren over de tankbaan had velen in het peleton waaronder mij vrijwel volledig uitgeput.
Nu dat ik hier in mijn put stond voelde ik nog de pijn in mijn benen en onderrug, ik probeer mn harnas iets anders over mijn schouders te laten lopen maar hoe ik ook draai en trek de spieren in mijn schouders protesteren hevig.
De laatste twee dagen hebben we niks anders gedaan dan volaan trainen en aanvallen afweren.
Slaap is iets wat ons ontnomen wordt en dat was vandaag goed te merken binnen de groep, kleine punten werden groot opgeblazen en iedereen had nogal lange tenen.
Desalniettemin was onze sergeant tevreden over onze prestaties van de afgelopen dagen, een aardig compliment komende van hem.

Ik kijk vooruit en neem mijn sector goed in me op, de laatste 2 uur was er weinig gebeurt, daarvoor werden we ongeveer om het uur aangevallen en moesten we groot alarm slaan, zodat het hele peleton uit zijn/haar slaapzak moesten kruipen en zich richting hun schutterputten moest snellen..
De gebroken nachten doen iets geks met je, je slaapt wel maar rust niet, alles gaat aan 1 stuk door, en rust is dan een zegen,... beetje jammer dat juist dat je ontnomen wordt... ik glimlach bij deze gedachte.."alles heeft een reden hier"
Ik hoor voetstappen achter me, en een takje breekt onder de druk van een voetstap, nog voor ik me volledig heb omgedraait ligt mijn bud al geheel klaar om volaan in de aanval te gaan mocht dit een indringer zijn.
In het weinige licht van de net begonnen zonsopgang onderscheiden we de contouren van onze wachtmeester, waarschijnlijk om de linie te checken (de wachtpost van de Bravo groep was al een keer aangetroffen met twee slapende soldaten, sindsdien wordt er keihard opgetreden tegen dat soort klungelfouten).
De wachtmeester begint een gesprek aan te knoppen op fluisterniveau, we antwoorden en praten even met hem terwijl we onze lijn in de gaten houden.
Tenslotte vroeg de wachtmeester of we goed geslapen hadden waarop mijn bud antwoord:"Slaap?.. en een zachte gniffel is hoorbaar"
"Mooi" zegt de wachtmeester..
Nog voor mijn bud er erg in heeft rolt er een metalen buis in zijn deel van de put, het geluid van een hard object dat op de grond valt doet bij hem en mij de adrealine stromen als de Amazone-rivier.
Het gas spuit uit de buis en binnen een aantal seconde is onze hele put blank van het gas, ik hoor kuchen terwijl ik mijn adem in hou en mijn helm afzet. Aan de andere kant van mijn put hoor ik een helm op de grond vallen en het geluid van een CBRN-tas die open wordt getrokken, zelf doe ik het zelfde en grijp mijn masker en zet hem op waarna ik diep adem haal...
Het prikken in mn ogen en het brandende gevoel in mn nek geeft bij mij aan dat dit traangas is zoals we hebben geleerd. 2 seconde nadat ik weer goed kan zien zie ik mn bud ook staan met masker en helm op...we staan nog en hebben deze K actie van het kader ook weer overleeft...
Na een kwartier komt onze sergeant langslopen en zegt "Einde gas"
Ik kijk naar mn bud en geef hem een knik, hij begrijpt en beantwoordt door zijn masker voor een klein deel los te trekken van zijn gezicht waardoor hij pure buitenlucht ademt, het is veilig en hij geeft me het teken voor het alles OK..
Terwijl we de wachtermeester voor vanalles uitmaken tussen beide valt me opeens iets op,..
ik zie kleur!..eindelijk de laatste dag breekt aan..
Op de kazerne hing een planning voor de bivak en officieel zou het duren tot donderdag, dus dit zou onze laatste dag in het veld zijn. Ik vind het geweldig om op bivak te zijn, maar een nacht goed slapen op een bed met een laken geloof me is echt een God gegeven zegen op dit soort momenten.
De zon komt langzaam op, en nog net voordat we worden afgelost zie ik een schitterend plaatje voor me ontvouwen, het zonlicht breekt op de takken van de bomen voor ons in het veld en de dauwdruppels in het veld worden helderwit..
Dit beeld van roze aan de hemel en een wit veld voor je gaf me een apart gevoel, zoiets als dat God ook hier juist bij me was en genoot van hoe we hier met elkaar trainde voor een veiligere wereld.
Om 5 uur kwamen Broeks en Haanstra ons aflossen in de put naast de onze, we maken nog een aantal geintjes over de gebeurtenissen van de afgelopen nacht maar al snel liggen we in onze slaapzakken en zijn we nagenoeg direct vertrokken naar dromenland...
Lang zou het echter niet duren, tenminste het voelde niet als giga lang...
binnen een uur zaten we alweer in onze put,..groot alarm en we zochten binnen onze sectoren de horizon af naar de vijand..en die kwam, we opende het vuur (losse flodders) en de vijand trok zich terug. Terwijl het hele peleton daar in de putten stond, ik in mn ondergoed(best fris) begon de Bravo groep met het verdelen van de voedselpakketten, dit is een pakket waarmee we de rest van de dag moesten doen.
Ik maakte het meteen op en maakte voor mij en mijn bud een heerlijk ontbijt van macaroni en een soort AA-drank en als toetje een heerlijke kom warme boulijon(of hoe je dat ook schrijft).
Om 8 uur klonk het bekende fluitsignaal van de sergeant en iedereen haaste zich richting de sergeant, daar volgde de orders voor de ochtend..
Alles opruimen voor 10 uur,..slik
Serieus dat is 21 putten van 70 cm bij 2 meter die afgespit zijn tot een diepte van ongeveer 1.60 meter dichtgooien, afcamofleren en het complete kampement van het kader afbreken en daarnaast ook de volledige communicatiemiddelen verzamelen en opbergen in de aanhangwagens.
Alpha, mijn groep was op tijd klaar, ruim zelfs.. iedereen die klaar was ging andere helpen..
Echter de Charlie groep was verre van klaar dus daar zijn we met zn allen gaan helpen, maar het mocht niet meer baten, de tijd verstreek ... en de gevolgen zou groot zijn bleek later..
Alle spullen die niet inde aanhangwagen zaten voor 10 uur moesten maar meegenomen worden..
Als wij niet genoeg gemotiveerd waren om een tijd te halen, waren we blijkbaar sterk genoeg om alle extra spullen ook mee te sjouwen.
De 5 km van het terrein af waren zwaar, helemaal onnodig omdat we ook nogeens extra belast werden door alle goederen die we extra moesten meedraaien.
De banden van de tas van een slaapzakhoes sneden in mijn hand en de jerrycan in mijn andere hand gaf ook niet echt een prettige sensatie af...
Eenmaal op de RV(verzamelplek) aangekomen mochten we de spullen afhangen en weer opstellen in groepen.
Tot dusver ging het zoals op alle andere bivakken, elk moment zouden nu de vrachtwagens om de hoek heen komen denderen en ons verplaatsen naar de kazerne....dus niet
De sergeant sprak ons als groep eerst aan, de 32 km terug naar de kazerne moest lopend afgelegd worden en daarvoor hadden we precies 5 uur de tijd...
Veel van de mensen uit de andere groep kreunde alleen al bij het idee, wij zouden ook wel willen..maar we stonden in de eerste rust en dan hou je gewoon je kop dicht..
Al snel werden we op pad gestuurd, met rugtas om dus lichtbepakt, de tas weegt maar 35 kilo en dat is een groot verschil als je bedenkt dat we de laatste 5 km met bijna 70 kilo aan troep om ons lijf heen hebben moeten verplaatsen.
Al met al kwamen mijn bud en ik rond 5 uur aan op de kazerne, omgerekend waren we ongeveer 4,5 uur onderweg geweest, zelf stonden we ook te kijken van die tijd, we hadden stevig doorgelopen maar dit hadden we niet verwacht.

Na het eten op de kazerne dat trouwens heerlijk smaakte gingen we aan het onderhoud beginnen "Eerst je Wapen dan je Uitrusting, en pas daarna Jezelf"
Rond een uur of 9 werden we geinspecteerd en mocht mijn kamer "eigen" dinge doen.
De hele kamer, maakte zich klaar voor het "bastion" een cafe voor de leerlingen op de kazerne.
1 patat met, broodje kroket, broodje hamburger, en een frikandel speciaal!..ja heerlijk toch.
Het leven van een "spijkerbroek" of burger is nog best luxe als ik soms rondkijk in de weekenden,..
Rond een uur of half elf lopen we allemaal weer terug naar het gebouw waar onze kamer in is, aan de overkant van de gang horen we nog een sergeant schreeuwen bij de zoveelste her-inspectie van die kamer, zelf lopen we strak langs de kamer en gaan onze kamer op.
Meeste jongens vielen vrijwel direct in slaap, anderen waaronder ik zelf pakte nog even mijn boek erbij en ging een aantal pagina's lezen, ff tot rust komen...

Morgen zou weer vroeg beginnen 5:45 uur piepiep,..
Ach ja, ik geniet met volle teugen en kijk vaak lachend terug op de gebeurtenissen!

We zullen zien wat de komende week zal brengen.

Spreek jullie later mensen,

Fire