...

Geen.
Enkele.
Normale.
Is.
Erbij.

Net een les GV(Geestelijke Vorming) achter de rug, en nu een half uur later zit ik hier achter de computer om mn gedachtes van me af te schrijven.
De afgelopen 4 uur gingen over het optreden van een sergeant ala groepscommandant.
Waar ga je rekening mee houden?
“Veiligheid” alom natuurlijk..
Hoe ga je die dan creeren?
Allemaal “uhm”hoofdjes..
Betere vraag kán je veiligheid creeren?
Ja, door oefenen oefenen oefenen..
Is dat dan veiligheid? Reageren op een oefenvijand in het bos, of de trainingen voor een uitzending, of zijn ook deze maar een deel van hetgeen dat kan gebeuren?

Waar ben je bang voor? Is de vraag aan mij..
- Het verlies van manschappen, ookal is het een halve.
En jou thuissituatie?
- hoe bedoelt u?
Wat vind je moeder en je vriendin ervan?
- zucht,..
Is een beetje logisch natuurlijk,..
Wij kiezen hiervoor, als je thuis zegt dat je uitziet naar je uitzending of het nou de eerste is of de zesde verklaren ze je veelal voor absoluut gek.

We kijken een filmpje van een kwartier over een TIC, Troops In Contact.
De vraag die daarop komt is wie zou wát hiervan thuis laten zien?
(Niemand doet iets iedereen zit in zichzelf te denken).
Zonder antwoord, Gek toch dat je erover nadenkt wat je wel of niet tegen jou eigen moeder of vriendin zegt,…Open en Eerlijk was toch het credo?
Ja maar zo simpel is het niet,..
Doen we dat ter bescherming of iets anders,..
De mensen thuis begrijpen vaak niet waar we mee bezig zijn, en als je ze deze beelden laat zien gaan ze er vanuit dat het altijd zo is en zien ze de context niet, de aanloop de gebeurtenissen de afloop en de afhandeling.
Hoe kan je je dan thuis uitten?
Lastigere je kan je wel uitte maar er is gewoon een deel “defensie” die mensen die er niet in zitten niet begrijpen.

Ik hou van lin, echt..
Maar er is en er zullen dingen zijn die ik eens niet met haar kán bespreken omdat ze zich er dan geen beeld of gevoel bij kan denken.
En dat voelt gek, God wil me hier hebben daar ben ik zeker van keer op keer, maar dat ik dan in situatie zal komen dat ik iets niet kan delen met mn vrouw zal een zeer lastige hobbel worden.
Er zijn drie wijze van reageren F.F.F.:(Freese, Flee, Fight)
Freese: Het aan de grond genageld staan.
Flee: Vluchten voor de gebeurtenis.
Fight: Accepteren dat het gebeurt en er op reageren, vechten voor je leven.

En voor die laatste ben jij de sergeant van de groep, als alles faalt ben jij diegene die de groep weer in beweging schopt.

Weer een leuke om lang over na te denken, vraag is of je dat wel moet doen, want je weet het pas echt als je zelf in de situatie zit…

Liefs

Fire

Opleiding Genie..

ola!

Is denk ik wel het langst dat ik ooit niet geblogt heb, ach ja is veel gebeurt in de tussentijd dus heb daarom ook wel weer aardig wat om over te schrijven.

Vandaag is mn eerste dag op mn VTO, gaat zwaar worden vrees ik,.. nou ja, eigenlijk kijk ik er met een glimlach op toe.. is gek maar het mezelf prikkelen om zelfmotivatie en discipline is echt iets wat ik eigenlijk best wel leuk vind.
En daarnaast kan je vieze kleren wassen.

oke, nou sinds februari, shit dat is langgggg geleden.
uhm, zeg maar alle andere bivakken in de INI-2, een groot aantal waren zwaarder dan diegene die hiervoor omschreven is.
Maar naar mate het leiderschapsniveau steeg werden de bivakken ook stuk voor stuk interresanter, en op het eind werd het een makkie.
Binnen slapen in een ingenomen woning, water zuiveren in een sloot.
Exfilteren tot de max, net als de eindoefening, giga gelopen en uiteindelijk met een nat pak de laatste kilometers terug naar de kazerne, en dan eindelijk de laatste keer die poort door.
Maar dit keer als "Sergeant", oke het is nog maar een titulaire functie maar het al wel een grote stap in de richting.

Eigenlijk zijn er twee grote dingen veranderd sinds die laatste blog.
1. ik heb weer een eigen huisje, een plekje voor mezelf en mn gedachten.
en
2. mn meisje, lin, ..zit ff te denken hoe ik dr zou kunnen omschrijven..
"tornado"?, "lief meisje"?, ..
ze is in ieder geval geweld(ad)ig en daar het om;)

Het is in ieder geval wel duidelijk waar dit heen gaat, de toekomst en die ziet er best rooskleurig uit.
Ik zit nog te broeden op een groot blog dus tot de volgende;)

Fire

Uithoudingsvermogen..

Hey mensen, tis al weer een tijdje geleden dat ik mn laatste blog geschreven heb dus het werd weer tijd voor een nieuwe.


Ben nu officieel begonnen aan mn INI-2 opleiding, de opleiding daarin ik word opgeleid tot Sergeant en dus leidinggevende van een groep.





Moet zeggen dat het best apart is om in al je doen en laten rekening te moeten houden met duizend en 1 dingen, welke invloed je hebt op je groep, en hoeveel verantwoordelijkheid je er gratis bij krijgt...moet je ook dragen..





Dr zijn veel dingen die ik jullie wil vertellen, en een aantal van jullie weten er al wat.





Here's my story:


Bivak, ja ja daar gaan we weer.. dit keer echt met een glimlach op onze gezichten want de vooruitzichten waren goed! we zouden droog weer hebben en....Tenten!! droge tenten, giga droge tenten ...met verwarming! wat een luxe!


Geen poncho spannen, geen eten koken want dat wordt gewoon gebracht.


We hadden een aardig tempo met lopen, en eenmaal buiten de stad kregen we zelfs toestemming om te praten.


Ik praat wat met mn buddy over het afgelopen weekend en over de verwachtingen voor de komende week en weekend die we op bivak zouden verblijven.


Dit is onze eerste bivak in de INI-2 en de geruchten waren dat dit deel van de opleiding juist zwaarder zou worden,.. we lachen wat en op een gegeven moment zegt mn bud, als dit zwaar wordt zou ik niet weten hoe ze dat willen doen,.. tent eten verwarming, kom maar op.


Na de eerste 12 km hebben we een rustpauze van een kwartier, ik verwissel mn sokken en stop de oude onder mn jas over mn schouders.


Zo drogen ze en geeft het gelijk een zachtere bedding voor mijn rugtasbanden.


Heerlijk, schone sokken en ondertussen breekt ook het zonnetje door op deze prachtige donderdagochtend.


Ik besluit om ook mn parka uit te doen en verder te lopen in mn basic jack, bleek een goed besluit te zijn want al snel stond het zonnetje hoog boven onze hoofden en werden we lekker warm en zweterig..


Rond 14 uur kwamen we op de plaats van bestemming, de tenten stonden al en dat was een zeer welkom beeld, we moesten enkel de bedden en dergelijke inzetten en daarna was alles gereed voor gebruik...


Dit was het eerste 'slik' moment..


Er waren 6 bedden en 2 kachels voor de Alpha-groep, mijn groep...


Een snelle rekensom geeft dan dat er enkel genoeg is voor het kader,..onze sergeanten en wachtmeesters... K


ALPHA VERZAMELEN galmde over het terrein, ik kijk mn bud aan en glimlach terwijl ik zeg 'daar komt het' ..


Het was gelukkig niet zo erg als dat ik dacht, we moesten onze slaapzakken uitrollen in de tenten en gereed maken voor een tac.verplaatsing, waarschijnlijk een verkenning.


We kregen een ruime tijd mee, en al snel en dus ruim op tijd kon onze GO ons aanmelden voor gereed. We waren lichtbepakt en ondertussen had ook iedereen al wel door dat dit niet een standaard bivak zou gaan worden...


Ik word dan altijd zenuwachtig en probeer me op alle mogelijke manieren voor te bereiden op het onbekende, en met mij nog 12 anderen...


Bleek onnodig want ongeveer 3 uur later kwamen we terug van de verkenning en was alles nog zoals we het achter hadden gelaten.


Je wordt achterdochtig op dit soort momenten en voert tien keer de zelfde controle uit op je bepakking en materieel.


Etenstijd,..Het eten werd gebracht, en we vroegen ons logischerwijs af wat er vandaag op het menu zou staan..Aardappels met wortels en een pakje melk, klein puntje daarbij..alles was koud, echt koud..


S'avonds werden we in onze tent bij een geroepen voor de COVO, commandovoering van de bivak, hierin geven ze richtlijnen aan van de bivak en wordt het verhaal of senario van de bivak duidelijk.


Wij, alpha zijn afgesloten van de compagnie en moeten zo snel mogelijk door vijandelijk terrein terug zien te komen op de KMS, er is geen logistieke mogelijkheid meer om eten of goederen bij ons te krijgen, ook hiervoor moeten we zelf zorgen..


Het werd stil in de tent, dit is een serieus zware opdracht, de kazerne is meer dan 45 km hiervandaan... met nachtelijke verplaatsingen kom je een eind, maar ook een eind "vijandelijk gebied" in... tactisch verplaatsen gaat langzaam en stil en liefst ook nog eens ongezien..


Verschillende mensen keken de tent rond, iedereen was plannen of ideeen aant bedenken hoe we het best te werk konden gaan,...tot...



De Sergeant zei 'O, jullie worden ook gezocht en de beheerder van dit terrein heeft zojuist jullie positie doorgeven aan de Obi's (tegenstanders)..


De tent zakte bijna inelkaar van de zucht die werd voortgebracht,...


Dit werd geen bivak, dit werd een hel...sorry voor de woordkeuze...

Fim nam als eerste het woord en als GO mocht dat ook niet anders van hem verwacht worden, "alpha's, 10 min omgehangen voor aan de weg, START!"

Iedereen rende zo hard als ze konden naar de tent waar onze spullen lagen.

Alles ging in een flits, binnen een aantal momenten was die hele tent gestript van al onze spullen.
goed geoliede groep doet wonderen.

Terwijl ik zijn rugtas op mn bud's rug gooide stoven de eerste alweer de tent uit.

Wij hebben een vast patroon vanwaar we werken binnen de groep en dit zou de eerste keer zijn dat we de gemaakte afspraken en uitgewerkte ideeen konden toetsen aan de praktijk.

8 minuten later zat ik tegen de rug van mn bud aan, hij klemde zn c-7 onder zn arm.
"laatste man bij" zei ik zacht en tikte hem op zn schouder, ik hoorde het tikje doorgaan tot vooraan in de groep, waarop Fim de eerste twee het teken van voorwaarts gaf.
We moesten hier weg en snel, voor je weet draaien de auto's hier het terrein op en zitten we als ratten in de val... ik had mn gedachte nog niet half afgedacht of ik zag ik de verte al een licht opdoemen als van de koplampen van een auto die op hoge snelheid onze kant op kwam...SLIK

Ik tik op mn bud's schouder en zeg "voertuig achter" het verhaal gaat door de liggende mensen in de slootkant op dat open terrein als een lopend vuurtje.

Ik voelde de hand van mn bud om mn rugtasband grijpen en hij tilt me in 1 keer van de grond, dubbele looppas(voluit sprint) richting de overkant van de weg het bos in..

150 meter verder hoorde we het onmiskenbare geluid van een klap op een CBRN-tas,(geloof me dat geluid heeft ons al zo vaak gered dat je het gaat dromen) "iedereen dekken".

Zonder over na te denken of een goed plekje te vinden om te gaan liggen zie ik voor me tegelijk met mij 12 lichamen het hogere struikgewas en dorre bladerendek de grond in duiken...

En toen, Stilte....



zo stil dat we de auto van verre hoorde aankomen, ik draai al liggend mij hoofd naar rechts om in de richting van de auto te kunnen kijken..

De zoeklichten gingen door de bosjes naast de weg, het was donker en dat was onze enige dekking nu.. onze handen en gezichten waren niet gecamofleerd en over de "net niet netjes ingepakte" rugtassen hoef ik denk ik ook niks te zeggen.

Ik slik terwijl ik de lichtkolom mijn kant op zie komen, de wagen mindert vaart..

Achter me hoor 3 c-7's op R gaan, klaar om te vuren..

Ik zie mn bud achter een boom rechts van me liggen en zie hoe de lichtkolom over hem heen glijdt,..
En opeens, wij stonden er ook van te kijken schiet het licht uit en rijdt de wagen verder, nogsteeds zoekende langs de wegen.

Links van onze laatste rustplaats nabij de MAG was een open stuk dat omringt leek door bosjes, het was donker dus we deden ons best om onderscheid te maken tussen bosjes en doornstruiken.

We waren nu 20 minuten onderweg en hadden bekant 100 meter afgelegd..

Achter deze bosjes begonnen we direct met handelingen voor actie, je checkt je wapen en camofleert jezelf in elke mogelijke manier.

De helm die we altijd op hebben doen wij in zo'n geval af, om beter te kunnen bewegen plus dat de helm nogal afsteekt tegen een bosachtergrond waarin alles gehoekt is..
Helm af pet op, heerlijk moment.
We wisten dat dit pas het begin zou worden van een lange lange lange bivak..
Fim riep me bij zich en stelde mij aan om de route te gaan uitzetten en om samen met mn bud de voorste verkenners te zijn. Ik ging direct aan het werk terwijl de andere hun rugtassen correct inpakte en de verschillende onderdelen van de groep werden verdeeld, 15 minuten later ging we op weg, mn bud was al naar het eerste kruispunt gelopen en was daar in positie gaan liggen, terwijl ik samen met de groep aansloot. Daar in die bosrand verlieten we onze laatste veilige positie,...wisten wij veel..

De eerste kilometers gingen het makkelijkst, het bosterrein waar we waren kende we allemaal al op ons duimpje, dus we hoefde weinig omwegen te maken om uiteindelijk in de verte de A2 te horen. Ik keek achter me en zag Fim het teken "halt, lange stop" geven.
Ik geef het door aan mn bud uiverig voor me uit liep en telkens weer versteld stond van mn kaartlezen..
Na een km draaien we een dichter stuk bos in en neemt de groep 360 graden beveiliging in, de eerste paar minuten wordt er niet gesproken.
Eerst luisteren of we niet worden gevolgd.... bleek gelukkig niet zo te zijn.
Fim gaf Do opdracht om de compagnie op te roepen en onze status door te geven.
Do klikte de radio aan, de klik verbrak een stilte van een paar uur en klonk daardoor als een donderslag bij heldere hemel..
Als eerst hoorde we nog net een half bericht van de B-gp dat ze vast zaten op een locatie die later bleek niet ver bij ons weg lag, een uur later hoorde we de C-gp zich melden met ongeveer de zelfde melding als ons.
Hier werd ons dus een hoop duidelijk, de B-gp lag ongeveer een 3 km oost van ons en de C-gp lag naast onze "deur" koosnaam voor de MAG..
Fim gaf mn bud en mij opdracht om C-gp te zoeken, we kregen er een half uur voor.
De rest van de groep mocht gaan "inliggen" ander woord voor slapen onder de sterrenhemel.
We hingen onze spullen af en gingen lichtbepakt verder. Het coordinaat waar C-gp hoorde te liggen lag hemelsbreed 200m bij ons vandaan, al met al deden we er een kwartier over... maar daar ergens in de bossen nabij Eindhoven rond 02:00 uur s'nachts maakte A-gp contact met C-gp, vrij snel werden de gegevens die beide groepen hadden verzameld uitgewisseld en spraken we samen het plan door over de verplaatsing terug naar Weert.
De groepen zou ver bij elkaar weg blijven dit om ontdekking te voorkomen.
Binnen het half uur waren we weer terug bij de groep en deelde we de info aan Fim mede.
We paste ons route iets aan en gingen ook nog ff liggen.
Ongeveer een half uur later werden we gewekt om verder te gaan, we hadden nog ongeveer 4 uur effectieve nacht om snel te verplaatsen en dan moesten we ook een plek hebben om te overdagen(overdag slaap je, s'nachts loop je).
Op de kaart had ik al wel een plek gezien die aan de eisen daarvoor voldeed maar toen we in de buurt van die plek kwamen reden er toch wel erg veel Obi's rond.. uiteindelijk vonden we achter een verlaten schuur een geschikte plek om veilig te slapen.
Gaande die dag ging het in en uit qua slapen, elke auto die te dichtbij kwam kon een potentiele Obi zijn..
Eindelijk werd het nacht, tijd om verder te gaan.
Deze nacht zouden we een groot deel door open terrein moeten en dus zal dat op een hoog tempo moeten, rennen door het open veld en toch veiligheid hoog houden is moeilijk en zwaar.
Hierbij deden zich dan ook de eerste kwalen qua honger en stress zich voor.
Die avond hebben we meer dan de helft van de afstand kunnen lopen, echt ongelovelijk. Weinig pauze's en een hoog tempo en vooral een keiharde samenwerking gaven ons de snelheid die we nodig hadden.
Ongeveer een 6 km voor ons volgende slaapplek hoorde we het onmiskenbare piepje aan de radio dat we werden gehailed. opgeroepen.
Fim liet halt houden en luisterde het bericht uit en meldde zich daarna met de vercijferde coordinaten van onze locatie.
Het was de Adjudant met een update voor de afgesloten troepen, kwam er kaal op neer dat de kant waarvan wij naderde Weert niet veilig was en dat we aangeraden werden om een omtrekkende beweging te maken om zo veilig aan te kunnen komen.
Ik schreef mee terwijl de vercijferde coordinaten van de B-/C-gp door de lucht gingen. en rekende hun positie uit en gaf dit aan bij Fim, die vervolgens met grote ogen naar mn kaart zat te kijken... we lagen voor en niet zo'n beetje ook...
grof weg 12 km achter ons lagen de B-/C-gp naast elkaar, ze hadden elkaar gevonden en waren samen verder opgetrokken. De plek die wij de vorige avond niet gebruikte omdat er te veel Obi's waren hadden zij overvallen en ingenomen met alle voedsel en rantsoenen erbij.
Een gesprek over die keuze zou die nacht binnen onze groep de nodige vragen doen rijsen, is dat wel verstandig tegen een macht die je niet kent en waarvan we niet weten hoe snel hij herstelt...
Die ochtend echter kwam daar het antwoord al op..., het ingenomen terreindeel werd met veel geweld overmeesterd en de groepen werden uit een geslagen, het bericht dat wij kregen was vrij vertaald dat de beide groepen weer op weg waren naar Weert...(overdag,..ook stom)
Die nacht zouden wij de laatste sprong maken door het landschap en morgenochtend een poging doen Weert binnen te gaan...
De kou en de honger begon zn tol te eisen onder de alpha's en het tempo was dan ook niet hoog, iedereen die iets eetbaars bij zich had verzamelde het en er werd gerouleerd met de zware onderdelen van de MAG en radio.
De 8 km over de Budelerbergen werden er 8 om mee te tellen in je levensjaren....maar dan toch... om 04:30 uur was daar in zicht....Weert
Ongeveer een 500 meter voor het bord "welkom in Weert" lagen wij,..
Wij alpha en ja ik was trots, we waren uit handen gebleven van de Obi's en hadden een noemenswaardige afstand afgelegd binnen een nog veel strakkere tijd.
die ochtend na een aantal uurtjes slaap meldde de A-gp zich via de radio aan de Adjudant.
Zijn stem zei ons als groep genoeg, hij was tevreden.
We moesten blijven wachten op aansluiting van de B-gp en de C-gp die ongeveer 5 km achter ons lagen, en dus de hele nacht hadden doorgelopen.
Om 09:00 uur liepen we de poort van de KMS binnen en daar mochten we eindelijk onze spullen afhangen, alles schoonmaken, alle spullen van het kader reinigen, en tenslotte na inspectie gingen de kranen open.....DOUCHEN....zucht
Het warme water deed iedereen goed en de maaltijd s'avonds ging er met grote happen tegelijk in,...

Tis nu een aantal weken terug dat dit voorviel, maar speodig volgt het vervolg op het leven van een alpha;)

Tot horens en lezens

Jullie Fire

Een dag in het veld..

Tis 4 uur s'nachts als ik in mijn schutterputje nadenk over een nieuw onderwerp voor mijn blog, ik en mijn buddy hebben wachtdienst en vullen de tijd naast het in de gaten houden van de omgeving met een aantal goede gesprekken over geloof.
Ik denk terug aan de vorige middag, toen we onze eerste "contact-drill" kregen het tijgeren over de tankbaan had velen in het peleton waaronder mij vrijwel volledig uitgeput.
Nu dat ik hier in mijn put stond voelde ik nog de pijn in mijn benen en onderrug, ik probeer mn harnas iets anders over mijn schouders te laten lopen maar hoe ik ook draai en trek de spieren in mijn schouders protesteren hevig.
De laatste twee dagen hebben we niks anders gedaan dan volaan trainen en aanvallen afweren.
Slaap is iets wat ons ontnomen wordt en dat was vandaag goed te merken binnen de groep, kleine punten werden groot opgeblazen en iedereen had nogal lange tenen.
Desalniettemin was onze sergeant tevreden over onze prestaties van de afgelopen dagen, een aardig compliment komende van hem.

Ik kijk vooruit en neem mijn sector goed in me op, de laatste 2 uur was er weinig gebeurt, daarvoor werden we ongeveer om het uur aangevallen en moesten we groot alarm slaan, zodat het hele peleton uit zijn/haar slaapzak moesten kruipen en zich richting hun schutterputten moest snellen..
De gebroken nachten doen iets geks met je, je slaapt wel maar rust niet, alles gaat aan 1 stuk door, en rust is dan een zegen,... beetje jammer dat juist dat je ontnomen wordt... ik glimlach bij deze gedachte.."alles heeft een reden hier"
Ik hoor voetstappen achter me, en een takje breekt onder de druk van een voetstap, nog voor ik me volledig heb omgedraait ligt mijn bud al geheel klaar om volaan in de aanval te gaan mocht dit een indringer zijn.
In het weinige licht van de net begonnen zonsopgang onderscheiden we de contouren van onze wachtmeester, waarschijnlijk om de linie te checken (de wachtpost van de Bravo groep was al een keer aangetroffen met twee slapende soldaten, sindsdien wordt er keihard opgetreden tegen dat soort klungelfouten).
De wachtmeester begint een gesprek aan te knoppen op fluisterniveau, we antwoorden en praten even met hem terwijl we onze lijn in de gaten houden.
Tenslotte vroeg de wachtmeester of we goed geslapen hadden waarop mijn bud antwoord:"Slaap?.. en een zachte gniffel is hoorbaar"
"Mooi" zegt de wachtmeester..
Nog voor mijn bud er erg in heeft rolt er een metalen buis in zijn deel van de put, het geluid van een hard object dat op de grond valt doet bij hem en mij de adrealine stromen als de Amazone-rivier.
Het gas spuit uit de buis en binnen een aantal seconde is onze hele put blank van het gas, ik hoor kuchen terwijl ik mijn adem in hou en mijn helm afzet. Aan de andere kant van mijn put hoor ik een helm op de grond vallen en het geluid van een CBRN-tas die open wordt getrokken, zelf doe ik het zelfde en grijp mijn masker en zet hem op waarna ik diep adem haal...
Het prikken in mn ogen en het brandende gevoel in mn nek geeft bij mij aan dat dit traangas is zoals we hebben geleerd. 2 seconde nadat ik weer goed kan zien zie ik mn bud ook staan met masker en helm op...we staan nog en hebben deze K actie van het kader ook weer overleeft...
Na een kwartier komt onze sergeant langslopen en zegt "Einde gas"
Ik kijk naar mn bud en geef hem een knik, hij begrijpt en beantwoordt door zijn masker voor een klein deel los te trekken van zijn gezicht waardoor hij pure buitenlucht ademt, het is veilig en hij geeft me het teken voor het alles OK..
Terwijl we de wachtermeester voor vanalles uitmaken tussen beide valt me opeens iets op,..
ik zie kleur!..eindelijk de laatste dag breekt aan..
Op de kazerne hing een planning voor de bivak en officieel zou het duren tot donderdag, dus dit zou onze laatste dag in het veld zijn. Ik vind het geweldig om op bivak te zijn, maar een nacht goed slapen op een bed met een laken geloof me is echt een God gegeven zegen op dit soort momenten.
De zon komt langzaam op, en nog net voordat we worden afgelost zie ik een schitterend plaatje voor me ontvouwen, het zonlicht breekt op de takken van de bomen voor ons in het veld en de dauwdruppels in het veld worden helderwit..
Dit beeld van roze aan de hemel en een wit veld voor je gaf me een apart gevoel, zoiets als dat God ook hier juist bij me was en genoot van hoe we hier met elkaar trainde voor een veiligere wereld.
Om 5 uur kwamen Broeks en Haanstra ons aflossen in de put naast de onze, we maken nog een aantal geintjes over de gebeurtenissen van de afgelopen nacht maar al snel liggen we in onze slaapzakken en zijn we nagenoeg direct vertrokken naar dromenland...
Lang zou het echter niet duren, tenminste het voelde niet als giga lang...
binnen een uur zaten we alweer in onze put,..groot alarm en we zochten binnen onze sectoren de horizon af naar de vijand..en die kwam, we opende het vuur (losse flodders) en de vijand trok zich terug. Terwijl het hele peleton daar in de putten stond, ik in mn ondergoed(best fris) begon de Bravo groep met het verdelen van de voedselpakketten, dit is een pakket waarmee we de rest van de dag moesten doen.
Ik maakte het meteen op en maakte voor mij en mijn bud een heerlijk ontbijt van macaroni en een soort AA-drank en als toetje een heerlijke kom warme boulijon(of hoe je dat ook schrijft).
Om 8 uur klonk het bekende fluitsignaal van de sergeant en iedereen haaste zich richting de sergeant, daar volgde de orders voor de ochtend..
Alles opruimen voor 10 uur,..slik
Serieus dat is 21 putten van 70 cm bij 2 meter die afgespit zijn tot een diepte van ongeveer 1.60 meter dichtgooien, afcamofleren en het complete kampement van het kader afbreken en daarnaast ook de volledige communicatiemiddelen verzamelen en opbergen in de aanhangwagens.
Alpha, mijn groep was op tijd klaar, ruim zelfs.. iedereen die klaar was ging andere helpen..
Echter de Charlie groep was verre van klaar dus daar zijn we met zn allen gaan helpen, maar het mocht niet meer baten, de tijd verstreek ... en de gevolgen zou groot zijn bleek later..
Alle spullen die niet inde aanhangwagen zaten voor 10 uur moesten maar meegenomen worden..
Als wij niet genoeg gemotiveerd waren om een tijd te halen, waren we blijkbaar sterk genoeg om alle extra spullen ook mee te sjouwen.
De 5 km van het terrein af waren zwaar, helemaal onnodig omdat we ook nogeens extra belast werden door alle goederen die we extra moesten meedraaien.
De banden van de tas van een slaapzakhoes sneden in mijn hand en de jerrycan in mijn andere hand gaf ook niet echt een prettige sensatie af...
Eenmaal op de RV(verzamelplek) aangekomen mochten we de spullen afhangen en weer opstellen in groepen.
Tot dusver ging het zoals op alle andere bivakken, elk moment zouden nu de vrachtwagens om de hoek heen komen denderen en ons verplaatsen naar de kazerne....dus niet
De sergeant sprak ons als groep eerst aan, de 32 km terug naar de kazerne moest lopend afgelegd worden en daarvoor hadden we precies 5 uur de tijd...
Veel van de mensen uit de andere groep kreunde alleen al bij het idee, wij zouden ook wel willen..maar we stonden in de eerste rust en dan hou je gewoon je kop dicht..
Al snel werden we op pad gestuurd, met rugtas om dus lichtbepakt, de tas weegt maar 35 kilo en dat is een groot verschil als je bedenkt dat we de laatste 5 km met bijna 70 kilo aan troep om ons lijf heen hebben moeten verplaatsen.
Al met al kwamen mijn bud en ik rond 5 uur aan op de kazerne, omgerekend waren we ongeveer 4,5 uur onderweg geweest, zelf stonden we ook te kijken van die tijd, we hadden stevig doorgelopen maar dit hadden we niet verwacht.

Na het eten op de kazerne dat trouwens heerlijk smaakte gingen we aan het onderhoud beginnen "Eerst je Wapen dan je Uitrusting, en pas daarna Jezelf"
Rond een uur of 9 werden we geinspecteerd en mocht mijn kamer "eigen" dinge doen.
De hele kamer, maakte zich klaar voor het "bastion" een cafe voor de leerlingen op de kazerne.
1 patat met, broodje kroket, broodje hamburger, en een frikandel speciaal!..ja heerlijk toch.
Het leven van een "spijkerbroek" of burger is nog best luxe als ik soms rondkijk in de weekenden,..
Rond een uur of half elf lopen we allemaal weer terug naar het gebouw waar onze kamer in is, aan de overkant van de gang horen we nog een sergeant schreeuwen bij de zoveelste her-inspectie van die kamer, zelf lopen we strak langs de kamer en gaan onze kamer op.
Meeste jongens vielen vrijwel direct in slaap, anderen waaronder ik zelf pakte nog even mijn boek erbij en ging een aantal pagina's lezen, ff tot rust komen...

Morgen zou weer vroeg beginnen 5:45 uur piepiep,..
Ach ja, ik geniet met volle teugen en kijk vaak lachend terug op de gebeurtenissen!

We zullen zien wat de komende week zal brengen.

Spreek jullie later mensen,

Fire

"Een heel apart gevoel van binnen..."

Ik vind mezelf zittende in de late kerstnachtdienst in lelystad, en wordt op een vreemde manier bepaald bij een gevoel dat zich plots nestelt in mn hoofd.
Ik knipper met mn ogen en kijk weer naar het podium waar het kerstspel zich afspeelt.
Een glimlach verschijnt op mn gezicht, en ik denk terug aan het feit dat ik nú vakantie heb en er eigenlijk best wel heel erg van geniet.

Zij die me kennen weten dat ik moeilijk stil kan zitten en al zeker tijdens een vakantie..
Sorry, ben nu eenmaal een bezig bijtje..

Het thema van de kerstdienst is "wie wil jij ontmoeten met kerst?"
In de christelijke gedachte wordt hiermee dan natuurlijk God bedoelt, maar ik denk ook zeker dat het voor mij een tijd is om mn familie weer te zien.
Het weg zijn van huis valt me niet heel zwaar, was toch al niet veel thuis.
Maar toch op een vreemde manier vind ik het heerlijk om na een week weer ff thuis te zijn, zelfs als dat betekent dat ik veelal het hele weekend aan het wassen ben, en ondertussen mn vader nog help in het gebouw.

Toch het is er, en waar het allemaal zo vandaan komt...geen idee..

Ik heb Rust,...

Rust in mn hoofd, en niet onbelangrijk Rust in mn lijf...

We gaan een tijd tegemoet waar in we vrienden en familie weer zien en veel lol kunnen maken samen, en dat allemaal omdat Jezus zoveel jaar geleden voor ons is gekomen.(Coole Gozer)

Iedereen ook vanuit deze plek prettige feestdagen en alvast een geweldig 2008!

Spreek jullie later!

Fire

Mijn eerste Saluut

Hey mensen,

Sorry was ff een tijdje stil hier...
De laatste paar weken zijn voorbij gevlogen, ondertussen zit ik in mn 6de week van mn AMO of INI-1.
En ondanks dat er delen best zwaar zijn heb ik echt de tijd van mn leven, en ik kan ook best begrijpen dat er mensen zijn die me voor gek verklaren als je uitlegd hoe een gemiddelde dag er uit ziet.

Het ritme daar is ongeveer het zelfde als die ik al had voordat ik in dienst ging, we beginnen rond 06:30 en rond 22:30 is het einde dienst, dus qua slaap pak ik nu ongeveer net zoveel;)
Alleen doen we hier íets meer aan fysieke aspecten dan dat ik dat deed op mn werk.

Sinds mn eerste dag ben ik in een camo-pak gewezen en sindsdien heb ik al veel geleerd over de rangen en standen binnen defensie en veel kunnen nadenken over de hoe en de wat van die structuren, en op 1 ding ben ik nu al heel zeker.. dat hebben we nodig om van elkaar op aan te kunnen.
De exercisielessen zijn ook vet, mooi rechtop lopen met een peleton is best indrukwekkend als je het voor het eerst zelf doet.
Mijn eerste dag KMS was er 1 met een nasmaak, voor diegene die het nog niet wisten mijn opa was de woensdag ervoor overleden en hij zou die maandag begraven worden op Texel.
Na het er veel over gehad te hebben met mn oma en mn broertje kan ik tot het besluit om niet aanwezig te zijn op de begravenis ook omdat ik geloof dat mijn opa wetende dat het mn eerste dag binnen defensie zou zijn me weg zou schoppen als ik er wel zou verschijnen.
Nu 5 weken later ben ik soldaat der derde klasse en ben ik voornemens om af te reizen naar Texel om daar mijn opa mijn eerste militaire saluut te geven.
Ik weet dat het een teken is en dat het vaak ook gezegd kan worden in woorden, maar mijn opa is voor mij van onbeschrijfelijke waarde geweest in mijn leven en nogsteeds..
Dit is mijn teken aan hem om dankuwel te zeggen voor alle mooie momenten die we samen hebben gehad, en vooral om de momenten waar we heel hard om hebben kunnen lachen.

Ik zat net achter de computer en heb net mn huiswerk af, en bedacht me opeens dat ik hier al in geen 6 weken meer iets geschreven heb over mijn leven en mijn gedachtes, werd er ook in een aantal mails nog een paar keer opgewezen;)
Hoop dat dit voorlopig weer ff voldoende is, in ieder geval weer voor de komende week, volgend weekend ben ik waarschijnlijk weer ff thuis en zal ik proberen weer wat op te schrijven in dit grote digitale boekwerk...

Spreek jullie later mensen,

Fire

"Uitwaai"sessie...

Heerlijk,..

Schoenen gepoetst, rugzak gevult en rijden maar.
Ik ben dit weekend weer ff op Texel geweest, en het weer bleek ook nog eens goed te zijn dus dit keer kon ik mn regenpak ingepakt houden..

Vanaf het moment dat je opstaat ervaar je al het gevoel van "ik ga naar huis"...
Het klaarmaken van je spullen om mee te nemen maakt dat je al een planning in je hoofd maakt voor de dag.
Dit keer ging ik niet alleen en dus moest ik eerst iemand oppikken voordat we de reis verder konden zetten naar Texel. Iedereen kent me als een sociaal iemand die graag mensen om zich heen heeft, maar juist op dit soort dagen en dingen ben ik liever alleen, het feit dat ik dus iemand meenam was voor mij ook zeker ff wennen, maar daardoor niet minder gezellig.
Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik het eiland bezoek voor ik aan de KMS begin en daarom ook dat ik er vooral kwam om voor mezelf weer ff een rustmoment te pakken en alle gedachtes weer ff lekker van me af te laten waaien.

Toen we Den Helder inreden kwamen we achter iemand met minder haast te rijden en al snel concludeerde ik dat we deze boot zouden missen, maar het leuke is dan weer dat ik me dr totaal niet druk om hoef te maken. Het is mn rustdag en ik hoef dus nergens op tijd te zijn, ik bepaal het vandaag helemaal zelf..
Na het kopen van het kaartje begint voor veel van mijn familie pas echt de "rust" het paar keer diep in ademen om die zeelucht weer lekker op te nemen..

Het ruikt als "thuis", het voelt veilig, alles is bekend,...

De wandelingen zijn voor ook een mogelijkheid om mn verstand op nul te zetten en gewoon alle gedachtes en zorgen de revue te laten passeren. En ja voor een groot deel van die vragen geld inderdaad dat alleen God me daar antwoord op kan geven, en dat ik open moet staan voor die antwoorden...dit zijn mijn momenten waarop ik me er voor openstel, in deze omgeving van bos en strand voel ik me veiliger dan waar ook..
De gedachtes gaan over in fantasie, aan ideeen voor een bivak met de jongens, het op elkaar aangewezen zijn..nog zo'n situatie waarin me geen zorgen hoef te maken over de vraag of diegene die naast me staat niet hard wegrent als het ff klote gaat..

"you just dont know a much good you've done.."
is een zin die me tot op de dag van vandaag bezig houdt, aan de ene kant weet ik namelijk dat ik op die momenten zelf "niks" doe maar dat dat juist hetgeen is wat God wil dat ik ben en wordt.
Sinds die "ene" nacht op FFH3 zijn er weer een hoop nieuwe dingen op mijn pad gekomen waarvan ik echt niet weet of ik er aan moet beginnen of dat ik ze moet doorgeven aan diegene waarvan ik denk dat ze het beter zouden kunnen. Voor sommige dingen geeft God je talent voor andere geeft Ie je problemen om je te trainen in nieuwe vaardigheden.
Ik hou van overzicht, en alles van de laatste tijd is ongeorganiseerd, last-minute, ad-hoc,..
En het is ... vreemd maar wel geweldig om dan te zien dat de jongens rondom je blijven staan en voor zich zelf alles georganiseerd op zetten, en ik enkel hoef te doen wat er van mij verwacht word en er op kán vertrouwen dat de rest echt wel goed komt.

De dingen die we mee maken beinvloeden voor een mega groot deel hoe je denkt in de toekomst en dat is ook niet meer dan logisch.
Als het maar niet gaat heersen over je denken, je kan met alle gebeurtenissen in je leven rekening houden maar dan kan ik je vast garanderen dat je voortaan geen leven meer zult leiden, maar het zult lijden...

Na een stukje lopen in de sluyftervallei komen we aan de westkant van het eiland aan bij het strand, de vloed zet net in en de zandbanken verdwijnen al licht.
Ik loop naar een waterplas die nog achter een zandbank afgesloten van de zee ligt en was er mn handen in,..
Straks zal deze plas weer opgenomen worden in de mega waterhoeveelheden van de noordzee, wie weet hoeveel mensen hierover heen gesprongen zijn, hoeveel honden er doorheen gerend hebben...
Ik zit op mn hurken aan de waterkant en kijk uit over het water, de golven in de branding, en verderop aan de horizon is het water niet meer dan een strakke blauwe lijn, zoveel kracht aan het begin en rust en kalmte na de branding, en hier ligt de plas die daar straks door de golven overspoelt en opgenomen zal worden in de rust..
Ik weet dat dat nogal een overtrokken manier is om naar de plas te kijken maar, ik kijk ff met andere ogen..

Misschien hoor ik wel het geweld van de golven in mn leven, maar zie ik ze niet omdat ze nog achter de zandbank liggen,.. en ik zie de rust nog niet..
Maar zo zal het water me overspoelen, en zal ik hoger komen, zo hoog dat ik over de bank heen kan kijken en de rust kan zien na de golven..
De Key is vertrouwen,...

Spreek jullies later weer,

Fire