Uithoudingsvermogen..

Hey mensen, tis al weer een tijdje geleden dat ik mn laatste blog geschreven heb dus het werd weer tijd voor een nieuwe.


Ben nu officieel begonnen aan mn INI-2 opleiding, de opleiding daarin ik word opgeleid tot Sergeant en dus leidinggevende van een groep.





Moet zeggen dat het best apart is om in al je doen en laten rekening te moeten houden met duizend en 1 dingen, welke invloed je hebt op je groep, en hoeveel verantwoordelijkheid je er gratis bij krijgt...moet je ook dragen..





Dr zijn veel dingen die ik jullie wil vertellen, en een aantal van jullie weten er al wat.





Here's my story:


Bivak, ja ja daar gaan we weer.. dit keer echt met een glimlach op onze gezichten want de vooruitzichten waren goed! we zouden droog weer hebben en....Tenten!! droge tenten, giga droge tenten ...met verwarming! wat een luxe!


Geen poncho spannen, geen eten koken want dat wordt gewoon gebracht.


We hadden een aardig tempo met lopen, en eenmaal buiten de stad kregen we zelfs toestemming om te praten.


Ik praat wat met mn buddy over het afgelopen weekend en over de verwachtingen voor de komende week en weekend die we op bivak zouden verblijven.


Dit is onze eerste bivak in de INI-2 en de geruchten waren dat dit deel van de opleiding juist zwaarder zou worden,.. we lachen wat en op een gegeven moment zegt mn bud, als dit zwaar wordt zou ik niet weten hoe ze dat willen doen,.. tent eten verwarming, kom maar op.


Na de eerste 12 km hebben we een rustpauze van een kwartier, ik verwissel mn sokken en stop de oude onder mn jas over mn schouders.


Zo drogen ze en geeft het gelijk een zachtere bedding voor mijn rugtasbanden.


Heerlijk, schone sokken en ondertussen breekt ook het zonnetje door op deze prachtige donderdagochtend.


Ik besluit om ook mn parka uit te doen en verder te lopen in mn basic jack, bleek een goed besluit te zijn want al snel stond het zonnetje hoog boven onze hoofden en werden we lekker warm en zweterig..


Rond 14 uur kwamen we op de plaats van bestemming, de tenten stonden al en dat was een zeer welkom beeld, we moesten enkel de bedden en dergelijke inzetten en daarna was alles gereed voor gebruik...


Dit was het eerste 'slik' moment..


Er waren 6 bedden en 2 kachels voor de Alpha-groep, mijn groep...


Een snelle rekensom geeft dan dat er enkel genoeg is voor het kader,..onze sergeanten en wachtmeesters... K


ALPHA VERZAMELEN galmde over het terrein, ik kijk mn bud aan en glimlach terwijl ik zeg 'daar komt het' ..


Het was gelukkig niet zo erg als dat ik dacht, we moesten onze slaapzakken uitrollen in de tenten en gereed maken voor een tac.verplaatsing, waarschijnlijk een verkenning.


We kregen een ruime tijd mee, en al snel en dus ruim op tijd kon onze GO ons aanmelden voor gereed. We waren lichtbepakt en ondertussen had ook iedereen al wel door dat dit niet een standaard bivak zou gaan worden...


Ik word dan altijd zenuwachtig en probeer me op alle mogelijke manieren voor te bereiden op het onbekende, en met mij nog 12 anderen...


Bleek onnodig want ongeveer 3 uur later kwamen we terug van de verkenning en was alles nog zoals we het achter hadden gelaten.


Je wordt achterdochtig op dit soort momenten en voert tien keer de zelfde controle uit op je bepakking en materieel.


Etenstijd,..Het eten werd gebracht, en we vroegen ons logischerwijs af wat er vandaag op het menu zou staan..Aardappels met wortels en een pakje melk, klein puntje daarbij..alles was koud, echt koud..


S'avonds werden we in onze tent bij een geroepen voor de COVO, commandovoering van de bivak, hierin geven ze richtlijnen aan van de bivak en wordt het verhaal of senario van de bivak duidelijk.


Wij, alpha zijn afgesloten van de compagnie en moeten zo snel mogelijk door vijandelijk terrein terug zien te komen op de KMS, er is geen logistieke mogelijkheid meer om eten of goederen bij ons te krijgen, ook hiervoor moeten we zelf zorgen..


Het werd stil in de tent, dit is een serieus zware opdracht, de kazerne is meer dan 45 km hiervandaan... met nachtelijke verplaatsingen kom je een eind, maar ook een eind "vijandelijk gebied" in... tactisch verplaatsen gaat langzaam en stil en liefst ook nog eens ongezien..


Verschillende mensen keken de tent rond, iedereen was plannen of ideeen aant bedenken hoe we het best te werk konden gaan,...tot...



De Sergeant zei 'O, jullie worden ook gezocht en de beheerder van dit terrein heeft zojuist jullie positie doorgeven aan de Obi's (tegenstanders)..


De tent zakte bijna inelkaar van de zucht die werd voortgebracht,...


Dit werd geen bivak, dit werd een hel...sorry voor de woordkeuze...

Fim nam als eerste het woord en als GO mocht dat ook niet anders van hem verwacht worden, "alpha's, 10 min omgehangen voor aan de weg, START!"

Iedereen rende zo hard als ze konden naar de tent waar onze spullen lagen.

Alles ging in een flits, binnen een aantal momenten was die hele tent gestript van al onze spullen.
goed geoliede groep doet wonderen.

Terwijl ik zijn rugtas op mn bud's rug gooide stoven de eerste alweer de tent uit.

Wij hebben een vast patroon vanwaar we werken binnen de groep en dit zou de eerste keer zijn dat we de gemaakte afspraken en uitgewerkte ideeen konden toetsen aan de praktijk.

8 minuten later zat ik tegen de rug van mn bud aan, hij klemde zn c-7 onder zn arm.
"laatste man bij" zei ik zacht en tikte hem op zn schouder, ik hoorde het tikje doorgaan tot vooraan in de groep, waarop Fim de eerste twee het teken van voorwaarts gaf.
We moesten hier weg en snel, voor je weet draaien de auto's hier het terrein op en zitten we als ratten in de val... ik had mn gedachte nog niet half afgedacht of ik zag ik de verte al een licht opdoemen als van de koplampen van een auto die op hoge snelheid onze kant op kwam...SLIK

Ik tik op mn bud's schouder en zeg "voertuig achter" het verhaal gaat door de liggende mensen in de slootkant op dat open terrein als een lopend vuurtje.

Ik voelde de hand van mn bud om mn rugtasband grijpen en hij tilt me in 1 keer van de grond, dubbele looppas(voluit sprint) richting de overkant van de weg het bos in..

150 meter verder hoorde we het onmiskenbare geluid van een klap op een CBRN-tas,(geloof me dat geluid heeft ons al zo vaak gered dat je het gaat dromen) "iedereen dekken".

Zonder over na te denken of een goed plekje te vinden om te gaan liggen zie ik voor me tegelijk met mij 12 lichamen het hogere struikgewas en dorre bladerendek de grond in duiken...

En toen, Stilte....



zo stil dat we de auto van verre hoorde aankomen, ik draai al liggend mij hoofd naar rechts om in de richting van de auto te kunnen kijken..

De zoeklichten gingen door de bosjes naast de weg, het was donker en dat was onze enige dekking nu.. onze handen en gezichten waren niet gecamofleerd en over de "net niet netjes ingepakte" rugtassen hoef ik denk ik ook niks te zeggen.

Ik slik terwijl ik de lichtkolom mijn kant op zie komen, de wagen mindert vaart..

Achter me hoor 3 c-7's op R gaan, klaar om te vuren..

Ik zie mn bud achter een boom rechts van me liggen en zie hoe de lichtkolom over hem heen glijdt,..
En opeens, wij stonden er ook van te kijken schiet het licht uit en rijdt de wagen verder, nogsteeds zoekende langs de wegen.

Links van onze laatste rustplaats nabij de MAG was een open stuk dat omringt leek door bosjes, het was donker dus we deden ons best om onderscheid te maken tussen bosjes en doornstruiken.

We waren nu 20 minuten onderweg en hadden bekant 100 meter afgelegd..

Achter deze bosjes begonnen we direct met handelingen voor actie, je checkt je wapen en camofleert jezelf in elke mogelijke manier.

De helm die we altijd op hebben doen wij in zo'n geval af, om beter te kunnen bewegen plus dat de helm nogal afsteekt tegen een bosachtergrond waarin alles gehoekt is..
Helm af pet op, heerlijk moment.
We wisten dat dit pas het begin zou worden van een lange lange lange bivak..
Fim riep me bij zich en stelde mij aan om de route te gaan uitzetten en om samen met mn bud de voorste verkenners te zijn. Ik ging direct aan het werk terwijl de andere hun rugtassen correct inpakte en de verschillende onderdelen van de groep werden verdeeld, 15 minuten later ging we op weg, mn bud was al naar het eerste kruispunt gelopen en was daar in positie gaan liggen, terwijl ik samen met de groep aansloot. Daar in die bosrand verlieten we onze laatste veilige positie,...wisten wij veel..

De eerste kilometers gingen het makkelijkst, het bosterrein waar we waren kende we allemaal al op ons duimpje, dus we hoefde weinig omwegen te maken om uiteindelijk in de verte de A2 te horen. Ik keek achter me en zag Fim het teken "halt, lange stop" geven.
Ik geef het door aan mn bud uiverig voor me uit liep en telkens weer versteld stond van mn kaartlezen..
Na een km draaien we een dichter stuk bos in en neemt de groep 360 graden beveiliging in, de eerste paar minuten wordt er niet gesproken.
Eerst luisteren of we niet worden gevolgd.... bleek gelukkig niet zo te zijn.
Fim gaf Do opdracht om de compagnie op te roepen en onze status door te geven.
Do klikte de radio aan, de klik verbrak een stilte van een paar uur en klonk daardoor als een donderslag bij heldere hemel..
Als eerst hoorde we nog net een half bericht van de B-gp dat ze vast zaten op een locatie die later bleek niet ver bij ons weg lag, een uur later hoorde we de C-gp zich melden met ongeveer de zelfde melding als ons.
Hier werd ons dus een hoop duidelijk, de B-gp lag ongeveer een 3 km oost van ons en de C-gp lag naast onze "deur" koosnaam voor de MAG..
Fim gaf mn bud en mij opdracht om C-gp te zoeken, we kregen er een half uur voor.
De rest van de groep mocht gaan "inliggen" ander woord voor slapen onder de sterrenhemel.
We hingen onze spullen af en gingen lichtbepakt verder. Het coordinaat waar C-gp hoorde te liggen lag hemelsbreed 200m bij ons vandaan, al met al deden we er een kwartier over... maar daar ergens in de bossen nabij Eindhoven rond 02:00 uur s'nachts maakte A-gp contact met C-gp, vrij snel werden de gegevens die beide groepen hadden verzameld uitgewisseld en spraken we samen het plan door over de verplaatsing terug naar Weert.
De groepen zou ver bij elkaar weg blijven dit om ontdekking te voorkomen.
Binnen het half uur waren we weer terug bij de groep en deelde we de info aan Fim mede.
We paste ons route iets aan en gingen ook nog ff liggen.
Ongeveer een half uur later werden we gewekt om verder te gaan, we hadden nog ongeveer 4 uur effectieve nacht om snel te verplaatsen en dan moesten we ook een plek hebben om te overdagen(overdag slaap je, s'nachts loop je).
Op de kaart had ik al wel een plek gezien die aan de eisen daarvoor voldeed maar toen we in de buurt van die plek kwamen reden er toch wel erg veel Obi's rond.. uiteindelijk vonden we achter een verlaten schuur een geschikte plek om veilig te slapen.
Gaande die dag ging het in en uit qua slapen, elke auto die te dichtbij kwam kon een potentiele Obi zijn..
Eindelijk werd het nacht, tijd om verder te gaan.
Deze nacht zouden we een groot deel door open terrein moeten en dus zal dat op een hoog tempo moeten, rennen door het open veld en toch veiligheid hoog houden is moeilijk en zwaar.
Hierbij deden zich dan ook de eerste kwalen qua honger en stress zich voor.
Die avond hebben we meer dan de helft van de afstand kunnen lopen, echt ongelovelijk. Weinig pauze's en een hoog tempo en vooral een keiharde samenwerking gaven ons de snelheid die we nodig hadden.
Ongeveer een 6 km voor ons volgende slaapplek hoorde we het onmiskenbare piepje aan de radio dat we werden gehailed. opgeroepen.
Fim liet halt houden en luisterde het bericht uit en meldde zich daarna met de vercijferde coordinaten van onze locatie.
Het was de Adjudant met een update voor de afgesloten troepen, kwam er kaal op neer dat de kant waarvan wij naderde Weert niet veilig was en dat we aangeraden werden om een omtrekkende beweging te maken om zo veilig aan te kunnen komen.
Ik schreef mee terwijl de vercijferde coordinaten van de B-/C-gp door de lucht gingen. en rekende hun positie uit en gaf dit aan bij Fim, die vervolgens met grote ogen naar mn kaart zat te kijken... we lagen voor en niet zo'n beetje ook...
grof weg 12 km achter ons lagen de B-/C-gp naast elkaar, ze hadden elkaar gevonden en waren samen verder opgetrokken. De plek die wij de vorige avond niet gebruikte omdat er te veel Obi's waren hadden zij overvallen en ingenomen met alle voedsel en rantsoenen erbij.
Een gesprek over die keuze zou die nacht binnen onze groep de nodige vragen doen rijsen, is dat wel verstandig tegen een macht die je niet kent en waarvan we niet weten hoe snel hij herstelt...
Die ochtend echter kwam daar het antwoord al op..., het ingenomen terreindeel werd met veel geweld overmeesterd en de groepen werden uit een geslagen, het bericht dat wij kregen was vrij vertaald dat de beide groepen weer op weg waren naar Weert...(overdag,..ook stom)
Die nacht zouden wij de laatste sprong maken door het landschap en morgenochtend een poging doen Weert binnen te gaan...
De kou en de honger begon zn tol te eisen onder de alpha's en het tempo was dan ook niet hoog, iedereen die iets eetbaars bij zich had verzamelde het en er werd gerouleerd met de zware onderdelen van de MAG en radio.
De 8 km over de Budelerbergen werden er 8 om mee te tellen in je levensjaren....maar dan toch... om 04:30 uur was daar in zicht....Weert
Ongeveer een 500 meter voor het bord "welkom in Weert" lagen wij,..
Wij alpha en ja ik was trots, we waren uit handen gebleven van de Obi's en hadden een noemenswaardige afstand afgelegd binnen een nog veel strakkere tijd.
die ochtend na een aantal uurtjes slaap meldde de A-gp zich via de radio aan de Adjudant.
Zijn stem zei ons als groep genoeg, hij was tevreden.
We moesten blijven wachten op aansluiting van de B-gp en de C-gp die ongeveer 5 km achter ons lagen, en dus de hele nacht hadden doorgelopen.
Om 09:00 uur liepen we de poort van de KMS binnen en daar mochten we eindelijk onze spullen afhangen, alles schoonmaken, alle spullen van het kader reinigen, en tenslotte na inspectie gingen de kranen open.....DOUCHEN....zucht
Het warme water deed iedereen goed en de maaltijd s'avonds ging er met grote happen tegelijk in,...

Tis nu een aantal weken terug dat dit voorviel, maar speodig volgt het vervolg op het leven van een alpha;)

Tot horens en lezens

Jullie Fire