Gods wil...

Iets wat mijn leventje nogal bezighoud de afgelopen half jaar is de vraag: “wat is Gods wil in mijn leven?”
Voor een deel gericht op mijn eigen leven, maar in delen ook in de levens van mensen om me heen.
Het worden “zoals God je bedoelt heeft” …
Jezelf weer worden, jezelf zijn… en wat nou als God je anders zou willen zien dan de “jezelf” die ik(je) nu ben…
Waar moet ik dan heen groeien,.. achter God aan..lijkt me logisch, het oude laten voor het oude en doorgaan voor het nieuwe..
Nieuw als in een betere ik,.. maar ik voel me nu lekker in m’n velletje zitten, zou ik dan nog steeds moeten veranderen?
Waarop baseren de mensen om je heen of je jezelf bent of in welke richting je nog zou moeten groeien,.. waar halen die mensen dat inzicht vandaan…?

Enkel de schaduw van onze Heer is ons al te veel van zijn glorie…,.. de volheid van Zijn glorie zouden wij niet eens kúnnen bevatten, noch kunnen we die doorgronden..
En toch zijn er mensen die het beeld van God over een bepaald persoon kunnen verklaren, mijn eerste gedachte daarbij is dan vaak dat het de gedachte of de wens van diegene is over hoe hij/zij diegene graag zou zien,..

Waar ligt het verschil,.. wanneer geef je werkelijk een beeld van God door, en wanneer zeg je in mooie woorden jou verwachtingen van een ander onder het mom van “God beeld/wil”
“ja, maar ik ervaar dat…” .. hoe kan ik nou weten of dit blabla is een gericht woord van God..
Op een CATweekend werden er een aantal beelden en gebeden uitgesproken, ik twijfel er totaal niet aan waar die vandaan kwamen,. Bij God vandaan..
Maar dat gevoel krijg ik niet heel vaak bij anderen, sta ik er niet voor open? Geen idee, misschien wel, misschien niet..
Had laatst een discussie met een maat van me over de menselijke drang om gelijkdenkende om zich heen te verzamelen, een kudde..
Iedereen doet dit, niemand uitgesloten, het is een menselijke trek waarvan ik zelf verwacht dat niemand er totaal zonder kan.
Met sommige mensen heb je gewoon een “klik” misschien over levensopvattingen of een voetbalploeg..
Een gemeenschappelijke mening die ik met deze maat van me deel is het feit dat diversiteit soms juist ongelofelijk verhelderend kan werken.,.. nieuwe ideeën, nieuwe inzichten..

In het oude Israël had je ook allerlei groepen mensen “volkeren”, waaronder de levieten de happy-klappies van de oudheid, zij die de muzikale dienst van aanbidding verzorgde voor onze Heer.
Allemaal mensen die geroepen tot de dienst van God dit onderdeel voor hun rekening name,.. maar er zullen vast wel a-muzikale personen tussen zitten,..lijkt me dat deze personen dan een ander deel van de dienst voor hun rekening name,.. zelfde doel, andere weg…

Bedenk dat de diversiteit binnen een groep niet erg is, dat het juist wel eens beter kan zijn als mensen anders denken dan je…
Bedenk voordat je iets zegt over je beeld van een ander of het jou beeld is of die van God…

Spreek jullie later,

Pinball

“Non-verbale communicatie…”

iets laten merken zonder woorden,..
“sprekende ogen”,.. lichaamstaal…
een blik, een houding..

Mannen gebruiken in hun taal een kleine 80% non-verbale, vergeleken tot de dames die 90% van hun communicatie non-verbaal doen,..(tenminste volgens een onderzoek op nu.nl..)

Het lastige is dat de ander die non-verbale comm weer voor zichzelf moet omzetten en er de boodschap uit moet halen die de ander bedoeld.
Nu is dat binnen een vriendengroep iets minder van belang dan tussen een stelletje..
Juist binnen een relatie zijn de kleinste dingen allang besproken voordat er woorden over vallen.
Ik denk dat juist als je in gedachte bezig bent met een vraagstuk dat je lichaam zich ernaar gedragen, je gaat je terughoudend opstellen of je lacht meer, je houding kan vrolijk worden omdat de gedachte je blij maakt, of als je serieus over een vraagstuk nadenkt en over een keuze die je hierin moet maken dan kan je afwezig zijn..
Nou zijn dit vrij duidelijke situaties met een duidelijke oorzaak, maar er zijn er zo nog legio die we zelf niet eens doorhebben,..
Let maar eens op de mensen om je heen en probeer eens te bedenken in wat voor gedachtestaat ze zitten.

Vaak wordt non-verbaal nog eens versterkt door emoties, of juist dat emoties de non-verbaal inzet..
Het lastige voor de andere partij is dat ze vaak niet weten hoe ze op die tekens moeten reageren,..geldt denk ik voor iedereen..

Volgens sommige heb ik een sprekend gezicht, helaas weet ik zelf als geen ander dat mijn gezicht soms dingen zegt die mijn mond niet wil zeggen.
Een masker waar ik het laatst over had, kan op die manier je gevoel voor een ander verhullen..
Soms is dat maar goed ook…

In woorden kan je geschreven geen gevoel leggen, maar je kan wel gevoel in gesproken woorden leggen..
In deze “moderne” tijd, van msn en sms, mms, rsi, en wappen, iedereen heeft ondertussen een adres dat begint met www. …
Juist daarin komen vaak de zinnen anders over dan dat je ze bedoelt, je kan je makkelijk mooi voordoen.. de ander ziet toch niet je non-verbaal…
En daar komt dan weer die oude bekende om de hoek kijken: Vertrouwen….

Wie o wie, is te vertrouwen… en waarop is dat gebaseerd,.. Gevoel of Keuze…. ;)

Een gedachte,

Pinball